Songtekst

Mien blónde haor, weije door de winter. Dansend op de kelt en door de snieë,
De iezers onder mien veut drieve röstig, Euver ‘t water, en luuet mien spaore in ‘t ies.

‘t gekraak det duit mich dinke aan de deure, Die aope zulle gaon as ik ef douw.
Want achter deze waereld zonder kleure, Dao lik iets wat mich leech guuef in de nach.

Heej op ‘t meer van bevraore druìme. Leg ik mich neer, k’zeen d’n hemel dreie. De zón die brand, k’wach wies alles heej begint,
Met duje en dan spring ik mich d’r in.

Naolde van de winterbuim die sneere um mien oere.
K’zeen mien hand net veur mien ouge, t’is kalt t’is bevraore.

De zomer dae ik had verwach, dae loog achter de deure.
Verdwient venaovend weer in de nach, nao de ieuwigheid.

Is de waereld moeëjer zónder kleure? brik ’t ies neet as t mót gebeure?
Is de deur te zwaor um äöpe te gaon? Is ‘t ies te glad, um op te staon?

Heej op ‘t meer van bevraore druìme. Leg ik mich neer, k’zeen d’ hemel dreie. De zón die brand, k’wach tot alles heej begint,

Met duje en dan spring ik mich der in.

Mien grieze haor, weie door de winter. Gevange door de kelt en door de snieë. De wolke happe nao mich as ik stilstaon. Maar aaf en toe dan gaon ik d’r nog haer.

Dan zeen ik wat ik toen zoog en nog mier.