Songtekst

De klok tik neet, heej in dit groeëte dörp, biet de wind langs de gevels.
Plasse water die verrimpele, zien spegel- beeld, asse d’r in stap wuurt de waorheid verdreve.
De kastelein mak de waereld klein binne de broen beslage roete.
De maskes griepe vas aan verhaole oet de kas, en glaas schatere in t’hónderddoe- zend.

Maar de kraag juueg de nach in, langs verleefde planne, nog te jóngk um d’n tied te hure tikke.
De roeëzewaeg löp verlaege laeg, as de straotlampe ónrustig gaon flikkere.
En as idderein de uig toe liemp, zweeve scherve op groeëte huuegte. Splinters gelök,
óngriepbaar; en allein de kraag kiek nao baove.

En de waereld verdwient. Jao de waereld verdwient.

En in ‘t oug van de nach, weie scherve um de waeg, nao ‘n nach vol druime.
De kraag haet de kaart, de troef nog bewaard, det oet traone iets moeëjs kin gebeure.
Zoeë meug van de straote met iddere waek weer ‘t zelfde verhaol.
Hae kiek nog eine kier um, d’r fluustert ‘n stum, kom laote we gaon.

Jao de waereld verwient.
en de waorheid verschient.
Jao de waereld verdwient, scherve vlege euver maar nemus dae kiek,
nemus dae zuut de scherve straole.
De kraag dae stap in en de rónkende motor, riedt um op waeg, nao de waeg van gelök.
Jao heej in de nach dao-achter verdwient .
Veur wae te lang wach ‘t noeëts mier verschient.
Vennach kleurt de nach vol druime.
Stap in, haop kin struime.